ویژگی های لباس کار و کفش کار استاندارد

امروزه پوشیدن لباس کار دیگر یک ویژگی مثبت محسوب نمی شود بلکه برای همه افراد یک ضرورت است. لباس کار نه تنها به شخصیت کار و بازدهی کار کمک می کند بلکه در برابر خطرات محیط کار نیز از شما محافظت می کند. کسی نمی تواند بگوید که در محیط کار هیچ گونه خطر و ریسکی وجود ندارد، تمام مشاغل بسته به ماهیتی که دارند می توانند بسیار خطرناک باشند. در طراحی لباس کار تمام خطراتی که می تواند سلامتی شما را تهدید کند در نظر گرفته می شود در نتیجه پوشیدن لباس کار می تواند از جان شما مراقبت کند.

ویژگی های یک لباس کار استاندارد

لباس کار باید در فرد احساس راحتی و ایمنی ایجاد کند. نباید خیلی تنگ یا گشاد باشد چرا که در این صورت نمی تواند نقش حفاظتی را ایفا کند.

لباس کار به در طول روز به مدت زیادی به تن شماست در نتیجه باید تمام مسائل بهداشتی در آن به کار رفته باشد. برای این منظور لباس ایمنی باید مدام شست و شو شود. لباس کار استاندارد به خاطر این شست و شو ها نباید کیفیت و کارایی خود را از دست بدهد، چروک شود و رنگ و رفته شود.

بهترین جنس پارچه که می توان برای تولید لباس کار انتخاب کرد الیاف طبیعی است. وجود الیاف در لباس باعث ایجاد جریان هوا بین بدن و محیط بیرون میشود، گرما و تعرق ایجاد نمی کند. اما اینکه چند درصد و با چه وزنی الیاف در یک لباس به کار رود بستگی به شرایط دما و اقلیمی محیط کار دارد.

رنگ لباس کار باید متناسب با محیط کار تعریف شده باشد و نشان دهنده شخصیت کاری باشد مثلا شما با دیدن یک روپوش سفید به شغل طرف مقابلتان پی می برید که یا پزشک است یا پرستار. اما اکثر لباس هایی که در محیط های کارگاهی استفاده می شود از رنگ های تیره مانند طوسی، مشکی و سرمه ای انتخاب می شود.

برخی از لباس کارها باید فرد را تحت هر شرایطی قابل شناسایی و رویت کند. مثلا برای پاکبانان شهر که در شیفت شب کار می کنند استفاده از لباس تیره می تواند خطر آفرین باشد. در نتیجه این افراد باید از لباس هایی با رنگ شب نما استفاده کنند. اما در تولید تمام لباس های کار قسمت هایی از رنگ شب نما استفاده می شود.

مشخصات کفش کار

جنس رویه‌ی کفش کار عموما به گونه ای است که در برابر نفوذ آب یا روغن مقاوم است. رویه‌ی کفش می‌تواند از جنس چرم یا PVC باشد. چرم عایق الکتریکی است و PVC عایق شیمیایی است. کفش‌های با رویه‌ی PVC در برابر خورندگی و نفوذ اسید مقاومند.

عایق بودن در برابر برق نیز قابلیتی است که کفش کار برای اشخاص در معرض جریان برق تامین می‌کند. افرادی که هنگام کار با آتش و مواد مذاب در تماس هستند نیز باید کفش نسوز عایق حرارت به پا کنند. کفش کار عموما در برابر ساییدگی، لغزش و بریدگی نیز مقاوم است. مقاومت کفش کار در برابر خطرات کاری به استانداردهای به خصوصی تعریف و سنجیده می‌شود. رویه‌ی فولادی کفش کار باید حداقل ضربه‌ی معادل 200 ژول انرژی یا فشردگی با 15 کیلونیوتن را تحمل کند. مقاومت الکتریکی زیره‌ی کفش باید حداقل 100 کیلواهم باشد. همچنین زیره‌ی کفش باید کمینه‌ی ضربه گیری معادل 20 ژول را دارا باشد.

کفش کار علاوه بر استاندارد های ایمنی باید راحت باشد و از تبادل هوای مناسب برخوردار باشد. زیرا تنها خطرات فیزیکی نیستند که سلامت پا را تهدید می کنند. بلکه مشکلاتی نظیر بوی بد پا و ابتلا به قارچ نیز آسیب هایی هستند که پا در معرض آن ها است. کفش کار استاندارد بایستی ضمن محافظت در برابر آسیب های فیزیکی، از آسیب به ستون فقرات و امراض پوستی حاصل از تعریق نیز جلوگیری کند.